شرق مازندران: کوچ بهار و زنگ پایان یک دوره کاری و تحصیلی برای فرهنگیان همانند دیگر اقشار جامعه معمولا پیام آور آهنگ خوش نواز سفر است، گذران روزهایی خاطره انگیز ، سفری بی کم و کاست و اقامتی که پله اولش مکانی مفرح و دلباز است.
فارغ از اینکه مدرسه و کلاس های درس همان ۹ ماهه و همان شکل و شمایل و فیزیک یکنواخت قرار است منزلگاه روزهای به یادماندنی سفر پشت صف انتظار یک ساله باشد.
با نخستین قدم در حیاط مدرسه فریاد بلند ‘ از جلو نظام ‘ آشنا ترین صدای پیچیده در گوش خواهد بود و دوباره ملاقاتی تکراری با خطوط صف صبحگاه ، پرچم برافراشته در حیاط ، پله های مدرسه و تخته سیاه که اینبار بر آن نوشته است ، ‘ خوش آمدید ‘.
تجهیز کلاس های درسی و نمازخانه مدارس به عنوان اقامتگاه مسافرتی در قالب طرحی که بی شک تاریخ مصرفش در زمان حال گذشته به نام اسکان فرهنگیان سالیانی است به این قشر زحمتکش مرحمت می شود و معلمان نیز با مذاقی که رگه هایی از رضایت ناچاری در آن مشهود است تن به این طرح ۳۰ ساله در سفر می دهند.
خوابیدن کف کلاس های درس اولین نکته ای است که خاطر آدمی را از این طرح مکدر می کند، رویه ای که شان و جایگاه معلم هرگز در آن لحاظ نشده است و در کنار امکانات حداقلی و عمومی مشترک در فضای مدرسه هرگز انتظار روزهایی متفاوت از دوران تحصیل را برای والدین فرهنگی و فرزندان رقم نمی زند.
اسکان در مدارس علاوه بر این موجب محدودیت انتخاب در شهرهای مقصد مسافرت فرهنگیان شده و همچنین حمایت از این قشر توسط دولت را تنها به اقامتی چندروزه در مدارس محدود می کند، در حالی که بسیاری از ارگان ها با ارائه تسهیلات سفر به شکل های امروزی دامنه این حمایت را گسترده تر کرده اند.
علاوه بر این استفاده از مدارس به عنوان مسافرخانه یا استراحتگاهی برای اقشار فرهنگی و یا افرادی که با استفاده از امتیاز فرهنگیان در مدارس اسکان می کنند، قداست محیط آموزشی را نیز زیرسئوال برده و تعارض و تقابل با اهداف و آرمان های تعریف شده برای اماکن تربیتی را تداعی می کند.
فراهم کردن تسهیلات سفر در شان فرهنگیان
فرهاد منتظری معلم اهل کرمان از مسافران استان مازندران در گفت وگو با ایرنا گفت: قشر فرهنگی جامعه، خود نیز راغب به حضور و اسکان در کلاس های درسی نیست اما برای معلمان استفاده از این طرح به گونه ای عادت و نهادینه شده است.
این معلم ۴۷ ساله افزود : با وجود اینکه این طرح برای فرهنگیان از نظر اقتصادی مقرون به صرفه است چون هزینه هایی که از جیب معلم می رود در برابر امکاناتی که دریافت می کند بسیار ناچیز است اما با این حال بسیاری از معلمان از امکانات موجود و شلوغی مدارس اسکان گله مند هستند.
این دبیر هنرستان تاکید کرد: دولت سالها قبل به منظور حمایت از فرهنگیان به اجرای این طرح مبادرت کرد اما امروز با تنوع ابعاد حمایتی و امکانات رفاهی شهرهای گردشگر پذیر لازم است در نوع حمایت از فرهنگیان در قالب طرح حمایتی سفر بازنگری کرده و به عنوان مثال بن کارت هایی را به منوال بسیاری از ارگان ها جهت کمک هزینه سفر به این قشر اختصاص دهد.
منتظری افزود: تغییر نوع حمایت از طرح اسکان در مدارس به بسته های حمایتی نقدی علاوه بر ایجاد تنوع در هدف های گردشگری، دست فرهنگی را برای نحوه استفاده از کمک و حمایت های دولتی در جریان سفر بازتر می کند.
پری خیری فرهنگی بازنشسته هم در گفت و گو با با ایرنا افزود : آنچه در طرح به اصطلاح اسکان فرهنگیان یا مدرسه خوابی همیشه مغفول می ماند همان احترام میزبانان به معلمان در استان های کشور است که نادیده گرفته می شود چراکه میزبان احساس می کند هیچ سودی از این سفر نمی برد و به صورت تحقیر امیز برخورد می کند.
این معلم ۶۳ ساله که تدریس در مدارس خارج از کشور و مدیریت بسیاری از مدرسه ها را در کارنامه خود دارد ، گفت : به دلیل پایین بودن سطح درآمدی معلمان ، بسیاری مجبور به پذیرش اقامت در مدارسی هستند که از نظر امکانات بسیار ضعیف می باشند .
وی بیان داشت : فرهنگیان خود قبول دارند که تعداد آنها بیش از نیروهای دیگر سازمانها است ، اما بااین وجود دولت می تواند خدمات در خور شان ما را ارائه کند .
خیری گفت : معلمان به اقتضای شغل خود ‘تعلیم و تربیت ‘معمولا قشر قانعی هستند اما می توان در حمایت از این قشر بخشنده تر بود .
این معلم بازنشسته همچنین اظهار داشت : مدرسه خوابی دیگر طرح مطلوبی نیست و باید جایگزینی برای آن ارائه شود ، زیرا معلم امروز باید از استانداردهای رفاهی برخوردار باشد که در مدرسه نمی توان ان را یافت .
اسکان فرهنگیان برای میزبان نیز ناخوشایند است
این طرح چاقوی دولبه ای است که علاوه بر مذاق معلمان به ذائقه میزبان نیز ناخوشایند است، اسکان فرهنگیان به عنوان یکی از طرح های پرازدحام مسافرتی، در دوران کنونی بواسطه مطرح بودن گردشگری به عنوان دومین صنعت درآمدزای جهان، بدون هیچگونه سود و منفعتی در استان های مسافر پذیر در حال تداوم است که این مساله کام میزبان را از حضور مسافر نیز ناخوشایند می کند.
استان مازندران ازجمله استانهای گردشگر پذیز کشور سالانه پذیرای میلیون ها مسافر است و به این منظور تا حد توان زیر ساخت های لازم برای اسکان، به عنوان یکی از مهم ترین دغدغه های مسافر از جمله هتل، متل، ویلاها و سوئیت های شخصی اجاره ای فراهم کرده است.
برغم اینکه بسیاری از این هتل ها در تابستان در اوج فصل مسافرتی گران بوده و در توان بخش عمده از فرهنگیان جامعه نیست اما به گفته کارشناسان می توان با فراهم کردن بعضی از زیر ساخت ها چون اطلاع رسانی مطلوب از ویلاهای استیجاری ، سوئیت های شخصی ، اقامتگاه های بومگردی روستایی و نیز رقابتی کردن هتل های موجود در حد توان در کاهش قیمت ها و نیز به صرفه ساختن ان برای اقشار جامعه تلاش کرد.
این کارشناسان می گویند اسکان فرهنگیان که از دهه ۷۰ به مجموعه طرح های اقامتی مسافران بویژه در شهرهای شمالی کشور و استان مازندران پیوست، در آستانه ۳۰ سالگی اجرا در حالی تداوم دارد که تسهیلات سفر برای بسیاری از دیگر دستگاه ها و ارگان های دولتی شکل و قالب های امروزی یافته است.
به گزارش دفتر تعاون آموزش و پرورش استان مازندران در سال گذشته حدود ۹۷۰ هزار نفر در ۲ هزار و ۳۸۰ کلاس تجهیزشده ۳۰۱ باب مدرسه در سطح استان اسکان یافتند که تنها ۱۷ میلیارد ریال بدون محاسبه هزینه و استهلاک واردشده به مدارس از بابت حضور این مسافران عاید استان شد.
با یک حساب سرانگشتی می توان پی برد که از سوی هر نفر به ازای اقامت در مدارس مازندران و طرح اسکان تنها حدود ۲۰ هزارریال هزینه شده و این درحالی است که بیش از ۲ برابر درآمد سالانه طرح اسکان، هزینه اقامت این مهمانان، از جایگزینی وسایل رفاهی، هزینه های آب، برق و گاز و دیگر موارد شده است.
هزینه های تحمیلی درازمدت از جمله آسیب به در و دیوار های مدرسه، گرفتگی لوله های فاضلاب، خرابی شیرآلات و فرسودگی مدارس را نیز که به عوارض اقامت تقریبا رایگان مسافران در مدارس بیفزاییم سهم استان مازندران از این میزبانی هزینه ای چندبرابر درآمد حاصله می شود.
یک کارشناس گردشگری مازندران در این باره به ایرنا گفت : مسافرانی که در مدارس یا در چادر ها اقامت می کنند مطمئناً تاثیر غیر مستقیمی بر اقتصاد محلی دارند اما تاثیر مستقیمی در اقتصاد گردشگری نه تنها ایفا نمی کنند بلکه هزینه ایی را نیز برای جامعه محلی در پی خواهند داشت .
دکتر محمود حسن پور افزود : متاسفانه ما در حوزه گردشگری نتوانستیم ‘خواست’ را به تقاضا تبدیل کنیم و برای گردشگران بستر های مناسب را فراهم و بسته های موثر گردشگری ارائه دهیم .
این کارشناس گردشگری بیان داشت : دراین حالت ما شاهد مدرسه خوابی و یا چادر خوابی هستیم که هم از نظر اقتصادی و هم اجتماعی هزینه های سنگینی بر جامعه بومی و محلی خواهد داشت .
حسن پور ادامه داد : ترافیک ، تخریب اماکن عمومی ، فقدان آرامش و نارضایتی مردم محلی ، هزینه های وارده به شهرداری ها و دیگر موارد از آسیب های این نوع گردشگری خواهد بود .
وی افزود : علاوه بر این خسارات و هزینه هایی که به محیط آموزشی وارد می شود بسیار زیاد و قابل توجه است .
این کارشناس گردشگری اظهار داشت : طرح اسکان در مدارس باعث می شود که امکانات و بودجه آموزشی که باید صرف آموزش و تعلیم شود صرف هزینه های اسکان خواهد شد .
حسن پور ادامه داد : همچنین استهلاک سیستم و فضای آموزشی را نیز باید به این هزینه ها و خسارات افزود که متاسفانه کیفیت آموزشی را پایین خواهد آورد .
وی گفت : دولت می تواند با همکاری تعاونی های محلی که در حوزه های کسب وکار گردشگری فعال هستند و یا ایجاد اقامتگاه هاو مسافرخانه هایی در خور شان فرهنگیان ، خدمات بهتری از مدارس که برای رفاه فرهنگیان بسیار ضعیف هستند فراهم کند .
کارشناسان گردشگری معتقدند باید تغییرات بنیادی در نحوه گردشگری و نیز ایجاد زیر ساخت های گردشگری در مازندران به عنوان استان برتر گردشگری کشور رخ دهد تا هم خدمات مطلوب و هم به صرفه برای اقشار مختلف مردم بوجود اید تا مسافران خسته نیایند و خسته برگردند.
به اعتقاد این کارشناسان مدرسه خوابی ، چادر خوابی یا ساخت بی انتها ویلا در ساحل ، دشت وکوه برای تک تک ادمها و نیز ادارات دیگر در مازندران جواب نمی دهد چراکه نه زمینی باقیمانده ونه ساحلی و کوهها نیز دیگر نای نفس کشیدن ندارند و لذا تنها راه ساخت هتل ها و مجتمع های مسافری در نقاط مناسب است تا به همه جامعه خدمات دهد.
ایرنا
