یادداشت سردبیر
شرق مازندران – محمد مبرا : قلیان اختراع شومی بود که متاسفانه پیشینه تاریخی آن به ایران و هند بر می گردد و در دوران قاجار نیز گسترش بسیاری یافت تا آنجا که در دل خانواده های ایرانی همواره حضوری پر رنگ داشت.
فتوای تحریم تنباکو در امتداد جنبش اعتراضی بود که طی آن با این فتوا آیت الله میرزای شیرازی استعمال توتون و تنباکو را حرام اعلام کردند و مردم نیز گوش به فرمان مرجعیت دینی با شکستن قلیان‌ها مبارزات ضد استعماری خود را آغاز کردند.
محاربه با امام زمان(عج), عنوان فتوایی بود که برای استعمال کنندگان دخانیات صادر شد و موجب گردید تا مردم انبارهای توتون و تنباکو را در شهرها و روستاها به آتش بکشند. این دستور دینی حتی به درون کاخ شاه نیز نفوذ کرده بود و مورخان تاریخ در اینباره نوشته اند:
وقتی ناصرالدین شاه از همسرش می پرسد که چه کسی قلیان را حرام کرده که آنها را می شکنید؟ همسرش در پاسخ می گوید : همان کسی که مرا به تو حلال کرده .
بدیهی است یکی از دلایل بسیار مهم صدور این فتوا نفع و خیر و صلاح مردم مسلمان از نگاه مرجعیت بود و چه بسا که اگر این اتفاق نمی افتاد مردم ایران باید هزینه های گزاف دیگری را متحمل می شدند. اما به نظر می آید پس از آن سالها اکنون بار دیگر قلیان از دروازه ای دیگر تبدیل به یک دشمن خطرناک برای جامعه ایرانی شده است.
قلیان تبدیل به تفریحی شده که هر روز فاصله جوانان را با مرگ کمتر و کمتر می کند و با ظاهر موجه خود حتی در میان زنان و دختران ما نیز محبوبیت پیدا کرد! آنگونه که شاید تبدیل به اولین انتخاب برای تفریح در برخی از خانواده ها شده باشد.
پیامد این معضل اجتماعی, سرعت رشد ابتلا به سرطان در کشور است طوریکه کشور ما بالاترین روند رشد ابتلا به سرطان را در دنیا داراست. و گفته می شود ۳۰ درصد مرگهای ناشی از سرطان مستقیما با دخانیات در ارتباط است. این تفریح مرگ آور ۴۶ برابر سیگار سرطان زا است و سالانه میلیاردها تومان از بودجه ها و یارانه های درمانی کشور را می بلعد .
کارشناسان اجتماعی نیز قلیان را دروازه ورود به ناهنجاریهای دیگر می دانند و کم نیستند افراد گرفتار شده در افیون مواد مخدر که سرآغاز مسیر تاریک شان را استفاده از قلیان در خانواده عنوان می کنند.
از طرفی آمارها صعودی گرایش نوجوانان و جوانان به قلیان نشان می دهد که کارهای فرهنگی و حتی برخوردهای قانونی هم علی الظاهر نتوانسته مانعی برای رشد مصرف قلیان در جامعه باشد.
با نگاهی اجمالی به این پدیده شوم که خطرات آن کمتر از رخنه استعمار و نابودی منابع کشور نیست به این نتیجه می رسیم که شاید وقت آن رسیده باشد که با ساماندهی یک “جنبش ملی مبارزه با قلیان” از همه ظرفیتهای فرهنگی, قانونی و حتی دخالت علما برجسته کشور استفاده کنیم تا شاید باری دیگر قلیان ها شکسته و تنباکو تحریم شود.
