کره شمالی کشوری منزوی است که بیشتر مردم آن به اینترنت دسترسی ندارند یا نمی توانند از کشور خارج شوند. نیویورک تایمز در سال ۲۰۱۰۰ این کشور را به عنوان یک «پادشاهی گوشه گیر» توصیف کرد که مردمش از کمبود برنج، سوخت و حتی لباس زیر رنج می برند.

واشنگتن پست می نویسد؛ با این وجود، این کشور توانسته است فناوری تسلیحاتی خود را به شکل حیرت انگیزی توسعه دهد و هفته گذشته یک موشک بالستیک بین قاره ای را آزمایش کند که کارشناسان می گویند می تواند به آلاسکا برسد. پرسشی که مطرح است این است که آنها چگونه توانسته اند به چنین سطح پیشرفته ای در ساخت تسلیحات برسند؟

عکسی از رهبر جوان کره شمالی در حال تماشای آزمایش موشکی

کره شمالی دهه ها متخصصان سیستم های تسلیحات هسته ای خود را گسترش داده است. آنها به یک کادر از مهندسان و دانشمندان کارآموخته و یک شبکه مالی بین المللی گسترده که مواد خام و سرمایه برنامه توسعه سلاح های چند میلیارد دلاری را تامین می کنند، می بالد. کیم جونگ اون هم ناراحت نمی شود که برنامه سلاح های هسته ای را اولویت نخست کشورش قرار دهد و تمام کشور را برای رسیدن به این هدف بسیج کند.

اسکات اسنایدر، کارشناس مسائل کره شمالی و عضو ارشد شورای روابط خارجی می گوید: «زمانی که یک خط استراتژیک، یک تمرکز بااراده بر توسعه هسته ای و اقتصادی و دارید و می توانید [مردم] را به لحاظ سیاسی بسیج کنید و تمام زیرساخت های کشور برای آن هدفند، شتاب حرکتی بالقوه بزرگی فراهم می شود. این کاری است که کیم جونگ اون انجام داده است».

جان شیلینگ، یک مهندس هوافضا و کارشناس مسائل کره شمالی توضیح می دهد که این کشور توسعه برنامه موشکی خود را از دهه ۱۹۸۰ آغاز کرده است و ابتدا موشک های قدیمی شوروی را از طریق واسطه هایی همچون مصر و سوریه می خرید. سپس مهندسان کره ای با مهندسی معکوس توانستند کپی های خودشان از آن موشک ها را بسازند.

شیلینگ می گوید کره شمالی تجربیاتی را هم وارد می کرد. زمانی که شوروی در آستانه فروپاشی بود، کره شمالی مهندسان روس را که پولی در کشورشان دریافت نمی کردند، استخدام کرد. آنها به پیونگ یانگ برده شدند تا هم بر روی برنامه کره شمالی کار کنند و هم کره ای ها را آموزش دهند.

شیلینگ اضافه می کند که این کشور با ایران و پاکستان هم ارتباطاتی داشت و می گوید: «در ابتدا این طور به نظر می رسد که مسائل یک سویه بوده اند- کره شمالی به ایران موشک می فروخته تا در جنگ با عراق استفاده کند و پاکستان (یا دست کم عبدالقادرخان) فناوری هسته ای را به کره شمالی فروخته بود. اما در حالی که هر سه کشور توانمندی های خود را گسترش می دادند، این رابطه هم به یک مشارکت برابرتر با جریان اطلاعات و فناوری میان هر سه کشور بدل شد».

کین گاس، کارشناس مسائل کره شمالی در مرکز تحلیل های نیروی دریایی، می گوید در ابتدا این تلاش ها با خطاهای فراوانی رو به رو بود، اما امروز کره شمالی در تولید سلاح های داخلی «بسیار کارآمدتر و موثرتر» است.

اسنایدر بر این باور است که توسعه تسلیحاتی پیونگ یانگ در چند سال اخیر را می توان به کیم جونگ اون نسبت داد. توسعه سلاح های هسته ای ابتدا توسط کیم جونگ ایل، پدر اون، آغاز شد اما یک اولویت برجسته نبود و «روندی آهسته» را دنبال می کرد. زمانی که اون به قدرت رسد، «پدال گاز را فشار داد» و توسعه موشکی به اولویت نخست تبدیل شد. این اقدام می تواند برای رهبر جوان یک محاسبه سیاسی باشد. برنامه موشکی منبع مشروعیت داخلی بود و همچنین کمک می کرد اون بر این برداشت که کره شمالی به لحاظ بین المللی آسیب پذیر است و کشوری ضعیف در محاصره دولت های قدرتمند است، غلبه کند.

در حال حاضر بزرگ ترین کلاهک انفجاری آنها ۲۰ هزار تن است که مشابه بمب استفاده شده در ناگازاکی است و شیلینگ می گوید برای دستیابی به توانایی موشک های آمریکایی که بین ۱۰۰ تا ۴۷۵ هزار تن هستند، نیاز به طراحی جدید است و چندین سال طول می کشد.

آنها هنوز نتوانسته اند کلاهک هسته ای را بر روی موشک هایشان سوار کنند، اما شیلینگ می گوید هر کشوری که متخصصانی در سطح کره شمالی داشته باشد، دست کم می تواند کلاهک های هسته ای کم بازده را روی موشک نصب کند.

او اضافه می کند که تعداد بسیار کمی از کشورها نشان داده اند که موشک ها و کلاهک هایشان با هم کار می کنند. حتی روسیه و آمریکا هم به تعدادی انگشت شمار این کار را کرده اند. بیشتر کشورها موشک و کلاهک هایشان را جداگانه آزمایش می کنند و اطمینان می کنند که وقتی کنار هم قرار بگیرند هم کار می کنند.

پارسینه