اینکه چه شد اصفهان، اصفهان شد و ساری ساری ماند شاید یکی از علل های آن همین اقدامات و ولع مدیران برای دیده شدن باشد به نحوی که شاید هزینه های تبلیغاتی برای افتتاح پروژه از هزینه اجرای آن پروژه ها نیز بیشتر شود. حال آنکه اگر هدف صرفا کار باشد و افراد تنها برای کار بیشتر رقابت کنند آنگاه می توان به همراهی شهروندان توسعه شهرشان امیدوار داشت.

 jashn-sari

 

 

به گزارش شرق پرس جشن ۱۳ رجب با همه انگیزه ها و دلایل و استقبال ۷ یا ۷۰ هزار نفری آن به پایان رسید، اگرچه چند علامت سوال از قبل برگزاری این جشن و اینک پس از برگزاری آن ایجاد نموده است.

 

 

فارغ از اینکه عملکرد و اقدامات شهردار ساری در راستای توسعه مرکز استان، تا چه میزان با هدف دستیابی به مدارج بالاتر مدیریتی و یا نامزدی در انتخابات مجلس می باشد که البته این خود یک نیروی محرکی است برای کار و خدمت بیشتر لذا این نکته را باید در نظر داشت که جناب آقای عبوری حق دارد خود را در معرض رای مردم قرار دهد و حتی خود را به عنوان مدیر ارشد اجرایی استان و یا بالاتر نامزد کند.

 

اما استفاده از اموال عمومی، دولتی و بیت المال برای موارد شبهه ناک که می تواند نتایج و بهره های شخصی دهد نه با سیره اسلامی ما سازگار است و نه با سیره انقلابی ما، از سویی اقدامات شهرداری باید به اطلاع شهروندان برسد، این هم نه تنها حق شهردار بلکه بنا به توصیه حضرت امام (ره) به شهید رجایی به عنوان یک مدیر اجرایی مبنی بر ارائه گزارش عملکرد خود به مردم، لذا این اقدام شهردار در ارائه عملکرد و اقدامات خود شاید وظیفه ی او نیز باشد.

 

اما در نقد اقدامات انجام شده برای انعکاس جشن ۱۳ رجب شهرداری ساری باید گفت بررسی این مساله به پاسخ چند پرسش منتهی خواهد شد البته نگارنده معتقد نیست الزاما همه آنچه که در تعرفه روزنامه سراسری درج شده است از سوی شهرداری ساری پرداخت شده باشد و چه بسا با تخفیف چشمگیر و با هزینه اندکی این رپرتاژ خبری صورت گرفته باشد و بعید نیست بسیاری از تشریفات قبل و بعد این جشن بدون هزینه و بر اساس روابط و اعتبار شخصی افراد انجام شده باشد اما روی سخن با نیات و انگیزه های این اقدام است و اساسا چرا مساله دیده شدن تا به این اندازه مهم است؟

 

البته بعید هم نیست انتقاد نگارنده با چند بند قانونی و ماده واحده دال بر اختیارات شهرداری برای هزینه کرد به منظور ارائه گزارش عملکرد پاسخ داده شود اما این انتقاد به دنبال پاسخ حقوقی نمی باشد و ازحیث اخلاقی با علامت سوال مواجه شده است.

 

شاید هم اساسا این اقدامات مورد تایید شخص شهردار نباشد و به تعبیر مشاور ارشد وی، «عده ای در اطراف او دارند نانی به ماست می زنند» اما هرچه که باشد مسوول اوست.

 

لذا اگر اقدامات ما برای رضای خدا باشد، مگر می شود از منظر او پنهان بماند و آیا نشان دادن خدمت به خلق برای خدای متعال نیاز به رپرتاژ دارد؟

 

اینکه چه شد اصفهان، اصفهان شد و ساری ساری ماند شاید یکی از علل های آن همین اقدامات و ولع مدیران برای دیده شدن باشد به نحوی که شاید هزینه های تبلیغاتی برای افتتاح پروژه از هزینه اجرای آن پروژه ها نیز بیشتر شود. حال آنکه اگر هدف صرفا کار باشد و افراد تنها برای کار بیشتر رقابت کنند آنگاه می توان به همراهی شهروندان توسعه شهرشان امیدوار داشت.

 

آیا وقتی هدف مطرح شدن باشد، می توان به مشارکت فعال شهروندان و فعالیت داوطلبانه آنان امیدوار بود؟

 

آیا این یک آسیب جدی در توسعه شهری نیست؟ آیا شهروند جامعه ای که اختلاس مدیران را ببیند انگیزه ای برای انفاق خواهد داشت؟

 

آیا در جامعه ای که مدرک تحصیلی تقلبی به وفور یافت شود، دانشجوی آن جامعه انگیزه ای برای تحصیل خواهد داشت؟

 

نگارنده قصد موعظه نداشته اما معتقد است کاری که برای رضای خدا باشد گم نخواهد شد حتی اگر عده ای با نیات سوء بخواهند کار بسیار را اندک جلوه دهند.

رحمت عزیزی-مازندرشورا