اما رویکرد تیم هسته ی دولت روحانی، مذاکره برای مذاکره نبود؛ از همین رو با یک تفکر راهبردی و حفظ منافع ملی و ایده های جدید وارد گفتگو با1+5 شدند

 

payband93

شرق پرس: با شکل گیری دولت یازدهم، دکتر حسن روحانی با آسیب شناسی های دقیق و به موقع و نگاه ویژه به حوزه سیاست خارجه، پرونده هسته ای را از دبیری شورای امنیت ملی به وزارت خارجه انتقال داد و دکتر ظریف دیپلمات کارکشته را سکاندار این وظیفه خطیر معرفی کرد.

 

 

پرونده ای که در حدود۱۱ سال به عنوان یک مسئله مناقشه انگیز بین ایران و کشورهای غربی باقی مانده بود و باهمین ترفند و حربه تحریم های ظالمانه ی علیه جمهوری اسلامی ایران اتخاد کردند، هر چند از موضع گیری های بعضی از مسئولین در دولت قبل نباید غافل شد، کسانی که برای اثبات و به کرسی نشاندن حرف خودشان گاردهای غیردیپلماسی و به دور از عرف سیاست خارجه گرفتند و به دامنه تحریم ها اضافه نمودند.

 

 

اما رویکرد تیم هسته ی دولت روحانی، مذاکره برای مذاکره نبود؛ از همین رو با یک تفکر راهبردی و حفظ منافع ملی و ایده های جدید وارد گفتگو با۱+۵ شدند، تفکری که تحریم های ظالمانه را بر نمی تابد و می خواهد با دلایل منطقی و دیپلماسی برای جهانیان اثبات کند که ایران دنبال ساخت بمب هسته ای نیست، دنبال تولید انرژی صلح آمیز هسته ای است. عصاره این نگرش و جهان بینی، حفظ حقوق ملت و پیشرفت های علمی و فناوری است.

 

 

تیم هسته ای دولت یازدهم در این میدان سخت و نفس گیر، توفیقات چشمگیری بدست آورد:

 

 

اول: تیم مذاکره کننده هسته ای به کشورهای غربی به ویژه آمریکا نشان داد که کشور ایران اهل گفتگو و تعامل است، و تفکرات صلح جویانه و بشر دوستانه  از اولویت های اصلی اش است.

 

 

دوم: اعضای با صلابت تیم هسته ی به هیچ وجه تسلیم زیاده خواهی های ۱+۵ نشد و حتی تا آخرین لحظات مذاکره، عقب نشینی نکرد.

 

 

سوم: برخلاف بعضی از منتقدین، سربازان مقدم هسته ای چارچوب حقوق ملت را رعایت کردند و به منافع ملت دست اندازی نکردند.

 

 

چهارم: از نکات اصلی تیم مذاکره کننده هسته ای پیروی از فرامین مقام معظم رهبری و جامه عمل پوشاندن به این گفتمان ارزشمند بود.

 

 

پنجم: با رایزنی های اصولی و هوشمندانه تیم مذاکره کننده هسته ای، پول هایی که در دولت قبلی بلوکه شده بود را آزاد کردند و جلوی قطعنامه های نا به حق گرفته شد.

 

 

ششم: مذاکره کنندگان هسته ای اثبات نمودند که ایران عزمش را برای روشن و حصول توافق جامع هسته ای در سوم آذر جزم کرده بود، ولی این کشورهای ۱+۵ بودند که اراده سیاسی کافی برای حل کردن موضوع فوق نداشتند.