این مطلب با واکنش‌های فراوانی همراه شد؛ نخستین واکنش رسمی از سوی شخص شهیندخت مولاوردی بود که در کانالش در تلگرام پاسخ مفصلی نوشت. در بخشی از این پاسخ آمده بود: «به راستی این روزها روایت خلخال از پای زن یهودی درآوردن و روا بودن جان دادن مؤمن به نقل از مولی‌الموحدین و یا حرمت ریختن آبروی مؤمن که بالاتر از ریختن خون مؤمن است، کجا رفته است؟ آیا سیاست ارزش آن را دارد که اخلاقیات در جامعه به پایین‌ترین سطح خود سقوط کند؟ اینجانب در دفاع از حیثیت یک انسان در وهله اول و سپس حیثیت زنان سرزمینم و نیز جایگاه حقوقی و حقیقی خود حق پیگیری و شکایت از این نشریه که پیشتر از سوی هیئت نظارت بر مطبوعات هم تذکر گرفته است را بر خود محفوظ داشته و تا حصول نتیجه نهایی از مراجع قضایی و نظارتی از پای نخواهم نشست».
یالثارات در واکنش به پاسخ ملاوردی یادداشتی نوشت و نسبت‌هایی غریب‌تر از یادداشت اول را به معاون زنان رئیس جمهور منتسب کرد. در بخشی از این یادداشت با طرح ادعایی درباره یک خبرنگار ایرانی خارج‌نشین او را «همپالکی» معاون رئیس‌جمهور دانسته و نوشته بود: «اگر در فراق این خانم کذایی و همپالکی سابق خود بی‌تاب و ناراحتید، شما هم تشریف ببرید خدمت ایشان، لندن!»
در ادامه واکنش‌های وسیعی در سطح فضای عمومی رقم خورد و در شرایطی که از یک سو گروهی از فعالان سیاسی در نامه‌ای خطاب به رئیس جمهور از ملاوردی حمایت کردند، برخی چهره‌های دیگر نظیر حسین الله کرم در گفت‌وگوهایی که داشتند از تیتر و محتوای نوشته اول یالثارات حمایت کردند.
پس از این واکنش‌ها، الهام امین زاده معاون حقوقی رئیس جمهوری از بررسی پرونده شکایت معاون امور زنان و خانواده ریاست جمهوری از روزنامه یالثارات خبر داد و رسماً از این نشریه به دلیل مطالبی که خطاب به معاون رئیس جمهور مطرح شده بود، شکایت شد.
نشریه یالثارات که از سی ام اردیبهشت ۱۳۷۳ شروع به فعالیت کرد، اولین بار در سال ۱۳۷۶ توقیف شد، ولی انتشار آن از مرداد همان سال مجدداً شروع گشت. یالثارات آخرین بار نیز در ۱۶ دی ۱۳۹۲ با رأی هیأت نظارت بر مطبوعات و به استناد بندهای ۸ و ۱۱ ماده ۶ قانون مطبوعات و بر اساس تبصره ماده ۱۲ آن قانون توقیف و پرونده‌اش جهت رسیدگی به مرجع قضایی ارسال شده بود اما پس از طی مراحل قضایی، مجدداً فعالیتش را از سر گرفته بود.
