آب را گل نکنیم:

شاید این آب روان، می‌رود پای سپیداری، تا فرو شوید اندوه دلی.

دست درویشی شاید، نان خشکیده فرو برده در آب.

…

شرق مازندران- سردبیر: شعر زیبایی از سهراب سپهری که تبدیل به ژست محیط زیستی برای برخی افراد شد. شعری که اینگونه می نماید اگر خواهان تداوم زندگی آرام هستیم , اگر خواهان بهرمندی نسل های آینده از موهبت های طبیعی هستیم , اگر حق حیات آبرومندانه برای خود قائل هستیم , باید محیط زیست خود را پاس بداریم و آنرا آلوده نکنیم.

اما متاسفانه گاهی اوقات بی مهری به طبیعت آنقدر بیداد می کند که دوستداران طبیعت حاضرند رهگذران حتی آب را گل کنند!!! اما حداقل زباله ها را در محیط رها نکنند.

و این مسئله آزار دهنده مختص به یک شهر و منطقه هم نیست. از نامهربانی با اماکن آثار تاریخی و باستانی بگیر تا منابع طبیعی و دریا و جنگل. از شمال و جنوب تا شرق و غرب . متاسفانه کم و بیش افراد غیرمسئول پیدا می شوند که از هیچ جنایتی در قبال محیط زیست فروگذار نمی کنند.

البته چند صباحی است که مردم با فرهنگ گلوگاه برای جلوگیری از این وضعیت با تشکیل گروههای مردم نهاد سعی در پاکیزه سازی جنگل و دریا می نمایند که قابل تقدیر است. اما با توجه به اینکه مسیر جنگلی گلوگاه سمنان بیشتر از گذشته مورد توجه گردشگران قرار گرفت طبیعی است که اقامت در جنگل نیز افزایش یافت اما همراه با هزینه هایی همچون تخریب محیط زیست و آلوده سازی جنگل و چشمه های زلال آب .

تصاویری که در ادامه ملاحظه می فرمائید مربوط به ریگ چشمه گلوگاه است و علی رغم جمع آوری دوره ای زباله و نصب سطل های زباله و حتی نصب بنرهایی جهت فرهنگ سازی درباره مدارا با  محیط زیست توسط همین گروههای مردمی, اما بازهم افرادی بدون توجه به همه این تلاش ها و دقیقا زیر همین پلاکاردهای نصب شده, زباله ها را رها کردند تا صحنه های زشت و مشمئز کننده ای را خلق کنند.