به گزارش شرق پرس, انگار مازندران به یک جرقه نیاز داشت تا مثل انبار باروت در برابر بی تفاوتی دولت در مورد این استان زجر کشیده منفجر شود.
اظهارات حسن روحانی در سمنان که با آب و تاب از طرح انتقال آب خزر به سمنان سخن گفت همان تلنگری بود که مسئولان استان نیاز داشتند تا به یکباره در برابر این تصمیم غلط دولت و شخص حسن روحانی که عقبه احمدی نژادی با خود داشت واکنش نشان دهند.
تا کنون علی اصغر یوسف نژاد، محمد دامادی، شاعری، شریعت نژاد و احمدی لاشکی به صراحت در این باره سخن گفتند و مخالفت خود را با اجرای شتابزده ، مغایر با ضوابط زیست محیطی و پرهزینه این طرح که بیشتر در خدمت شرکت های سد سازی است تا مردم منطقه به اشکال گوناگون ابراز داشتند.
مهمترین واکنش را اما یوسف نژاد با انتشار نامه سرگشاده به حسن روحانی انجام داد که طی آن نسبت به رویارویی دولت و ملت هشدار داد.
محمد دامادی هم در یکی از نطق های خود در مجلس صراحتا اظهار داشت: “چنین طرحی به گواه کارشناسان فاقد هرگونه توجیه اقتصادی و ارزیابی زیست محیطی است که جیب یک عده ای اندک را پر می کند.” عده ای قلیل که همان صاحبان شرکت های ریز و درشت سدسازی هستند و برای بلعیدن منابع مالی کشور همواره آماده اند و متاسفانه در مهمترین دستگاه های اجرایی و تصمیم گیری هم نفوذ دارند.
این مافیای راه سازی و سد سازی که ظاهرا شخص وزیر نیرو که بی تفاوتی خاصی نسبت به محیط زیست شمال دارد را هم تحت تاثیر خود قرار داده اند هیچ ارزشی برای شمال کشور و محیط زیست مازندران قائل نیستند و اساسا کوچکترین دغدغه ای بابت سلامت مردم و طبیعت مازندران ندارند.
متاسفانه دولت حسن روحانی نشان داده است که در برابر مافیای زر و زور حرفی برای گفتن ندارد و به دلیل اینکه بسیاری از وزرای کابینه هم خود دستی بر آتش شرکت داری و سود و سهام دارند به درستی نمی توانند در مواقع لزوم در برابر فشارهای وارده از طرف شرکت های رانتیر مقاومت کنند و به جای اخذ تصمیمات درست و منطقی گاها خود اسیر بازی های اقتصادی و پرحاشیه افرادی می شوند که هیچ عرقی نه به ایران دارند و نه به محیط زیست شمال و به همین دلیل نمایندگان و مسئولان مازندرانی باید بیش از هر زمان دیگری هوشیار باشند تا در این وانفسای “اخلاق” و “عِرق ملی” گرفتار جو سازی ها و تصمیم گیری های یک شبه و فاقد طرح های توجیهی که عموما به زیان شمال کشور است نشوند.
طرح انتقال آب خزر به سمنان هر ایرادی که داشت یک حسن بزرگ با خود به همراه آورد که همانا اتحاد و همبستگی بسیاری از نمایندگان و منتخبان مردم مازندران به همراه رسانه ها و افکار عمومی در برابر این طرح غیرمنطقی و “مشکوک” است. به هر حال همین یک مسئله نشان داد که اگر مردم، رسانه ها و مسئولان بخواهند می توانند از قدرت خود در برابر عوامل مخرب و تصمیمات جانبدارانه دولت ها که همواره به ضرر مردم مازندران بوده است استفاده کرده و هزینه طرح های غیرکارشناسانه را برای تصمیم گیرندگان بالا ببرند.
وارش
