شهرستان میاندرود در حقیقت یکی از تجلّی¬گاههای تمدّنی در منطقه عمومی کهنسال شمال ایران است.
مازندران که در سوابق دیر پای تاریخنگاری این بخش از قاره کهن، علائم و مستنداتی کهن و باستانی دارد، در برخی از مناطق خود نیز از تاریخی غنی تر و قدیمی تر برخوردار است که میاندرود ، یکی از برجسته ترین آنها است.
رجوع به منابع تاریخنگاری ایرانی همچون کتاب «کلیله و دمنه» و تاریخ نویسی یونانی همچون کتاب «تاریخ هرودوت» راهنمای عملی و مناسب ما به سوی گره گشایی و رازگشایی از سوابق دیرین جلگه آبرفتی مجاور دریای مازندران است که البّته دقت در متون کتبی همچون «مادها در سرزمین مارها» و یا «از فنیقیه تا طبرستان» بخوبی روشنگر جایگاه و نقش میاندرود، در این قطعه از ایران عزیز اسلامی است.
وجه تسمیه نام زیبای «میان دو رود» در حقیقت اشاره به موقعیت جغرافیایی کم نطیری دارد که این منطقه در آن واقع شده است.
میاندرود، میانِ دو رود «تجن» و «نکارود» قرار گرفته و درحقیقت و به لحاظ تقسیمات خداداد جغرافیایی، حّد فاصل آن با دو منطقه مجاورش، نه بیابان یا کوه یا جنگل، که دو رود مهم و مؤثر است.
از سوی دیگر انتخاب این نام و عنوان، نشان دهنده اهمّیتی است که مردم زحمتکش و پر همّت منطقه به جایگاه «آب» در فرایند حیات خویش می¬دهند و قدر و قیمت آنرا در کنار هویت محیط پیرامونی خود، لحاظ می¬کنند.
میاندرود به لحاظ نسبت خود با مفاهیم و مسائل سیاسی، در دوبازۀ زمانی قبل و پس از پیروزی انقلاب شکوهمند اسلامی، چهره و خاطراتی درخشان از خود به جای گذارده است.
برابر برخی از اسناد و کتب موجود، این منطقه از دیرباز جزء مناطق امن برای خاندان اهل بیت و شیعیان آنها به شمار می رفته است. به گواهی تاریخ، بسیاری از شیعیانی که در دورانهای گذشته و بر اثر فشار حاکمان و سرداران ضد شیعه متواری می گردیده اند، یکی از مناطق کاملاً امن خود را، این نقطه از دیار طبرستان می-دانسته اند.
نگاهی به تعداد و عناوین اماکن متبرکه و امام زاده های این منطقه، گواه صادقی بر این ادعا است.
میاندرود در سال ۱۳۸۹ با مرکزیت سورک به شهرستان ارتقا یافت و بعنوان شهرستان میاندرود نامگذاری گردید. جمعیت این شهرستان طبق سرشماری سال ۱۳۹۰ حدود ۵۷۰۰۰ نفر اعلام شد.
